Alles is anders

Even iets heel anders. Alles ís tenslotte ook anders. Heel veel mensen werken zich in het zweet terwijl de anderen thuis zijn. Ziek. Aan het werk. Kinderen aan het helpen met hun huiswerk. Aan het tijd-uitzitten. Gillend gek worden af en toe.

Ook ik ben al 4 weken niet buiten geweest. Wel in de tuin natuurlijk (godzijdank!) maar verder niet. Door een chronische aandoening heb ik een slecht werkend immuunsysteem, dus het is voor mijn eigen bestwil. Ik heb geen idee wat me overkomt als ik (over misschien wel maanden!) ooit weer een supermarkt in mag! Misschien dat ik het mijn man maar laat doen. Met een goed lijstje doet hij het echt fantastisch en ik heb zeeën van tijd om dat lijstje te maken. Want met een webshop met cadeautjes voor bruid en bruiloft (terwijl alle bruiloften en vrijgezellenfeesten zijn geannuleerd of verzet) zijn mijn bestellingen gedaald tot bijna-nul. En ook in deze Vintage Accessoires webshop, gebeurt weinig. Wat logisch is, je hebt wel wat anders aan je hoofd dan shoppen.

Je zou toch zeggen…

Je zou zeggen dat je nu tijd over hebt om dingen te doen waar je normaal niet aan toe komt, maar zo werkt het -op de een of andere manier- toch niet. Ik heb helemaal geen zin om kozijnen te gaan schilderen of plinten te bestellen. Door 100 verschillende sokken te ploeteren zodat mijn kinderen eindelijk eens 2 dezelfde sokken aan kunnen. Om mijn website helemaal door te nemen en SEO proof te maken. Eindelijk eens mijn werkplek in orde krijgen of door al die dozen en bakken sieraden te lopen om de boel te organiseren. Of om heel veel voorraad te maken ‘voor straks als alles weer normaal is’.

Want wordt het eigenlijk wel weer normaal?

Het voelt ook gewoon raar, ‘business as usual’, terwijl mensen ziek zijn, zich kapot werken, naasten verliezen. Wat boeien mij die sokken nou?

Ik ben zoekende

Zo kun je het misschien wel het beste omschrijven.

Zoekende.

Zoekend naar: wat wil ik nou? En misschien ook wel: is dit het nou? Vergis je niet, ik houd enorm van wat ik doe. Schatgraven. De jacht op die mooie vintage pareltjes. Maar dat kan nu niet. Dus denk ik, pieker ik, zoek ik. En sta ik in de keuken. In de keuken ben ik mezelf. Ik geniet van werken in de tuin. En van de kipjes. Kippen zijn geweldig.

Achter de computer kom ik ook tot rust. Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben, zet ik veel producten in de webshop. Meerdere malen per week, vooral ‘s morgens gewoon even achter de computer kruipen. Ook al zijn er geen klanten. Ik word er kalm van. Gewoon even mijn hoofd bij toen-alles-nog-normaal-was. Blij worden van de mooie vintage accessoires die ik nog heb liggen, en waarvan ik weet dat ze ooit weer met heel veel plezier door iemand gedragen gaan worden.

Schrijven en die glimlach. Die glimlach doet het ’em

Waar word ik nog meer blij van? Schrijven. Daar word ik blij van. En mensen een glimlach bezorgen. Jaren terug, toen ik nog veel meer blogde op mijn andere site, was ik daar best goed in. Maar vervolgens kwam dit, en dat en zus en zo. En schrijven werd meer een informatief ding, een ding van de shop, en niet meer van mezelf. Ik ga kijken of ik dat weer terug kan vinden. Het bloggen voor de fun. En ja, dan zal ik wellicht wat meer afwijken van het onderwerp vintage accessoires. Maar hee, het is mijn blog. Ik mag doen wat ik wil.

Zeker als ik daarmee iemand – al is het maar één persoon- een kleine glimlach bezorg in deze akelijke, verdrietige tijd.

Blijf veilig lieve allemaal, en tot snel.