Alsof mijn blog van gisteren niet persoonlijk was. Maar ga even met me mee in mijn hersenspinsel, dan snap je waar ik naartoe wil. Want we zitten nog even thuis. Nog 4 weken om precies te zijn. We zijn zo ongeveer op de helft. Dat wil zeggen: áls alles weer opstart na de meivakantie. Iets waar ik toch wel zo mijn bedenkingen over heb.
Maar hee we blijven optimistisch.
Ik snak naar een rondje supermarkt
Maar zoals ik gisteren al zei, zit dat er voorlopig niet in. Gisteren zat ik echt even in een dip. Ik ben namelijk heel graag alleen.
Echt heel graag.
‘s morgens vroeg meteen aan de slag en gaan! Werken aan de website, op kringloop-jacht, producten fotograferen (oke, dat is niet echt mijn ding, maar zelfs dat mis ik), in de webshop zetten. En dan doorknallen tot het moment dat de kinderen thuiskomen van school, rond een uur of 15. En dan daarna bestellingen inpakken en wegbrengen. Routine, heerlijk.
Nu hebben we een ander soort routine
Om 9.00 uur begin ik tegen de kinderen te zeggen dat ze om 9.30 uur écht moeten beginnen en dan al gegeten moeten hebben. Dat herhaal ik om 9.15 uur. En 9.27 uur. Steevast gevolgd door een: Ja maar ik moet nog naar de wc/moet nog eten/dit programma duurt nog 5 minuten/ma-ham heb jij mijn schoolwerk gezien?
Vervolgens gaan ze aan de slag en willen ze tegelijkertijd achter de computer. Waar ik zit. En dan zijn ze na een uur klaar en gaan ze de rest van de dag minecraften en tegelijkertijd videobellen met een vriend, óf knutselen en tegelijkertijd videobellen met een vriendin. Heel luidruchtig.
Mijn oudste dochter (die wel de hele dag opgesloten zit in haar kamer omdat haar school keihard doorknalt met fulltime online lessen) zou zeggen:
Wat the frick?
We doen wel spelletjes hoor, en ze gaan op de trampo en ook echt wel eens onder de douche. Wat ik maar probeer te zeggen is: mijn werkmomenten moet ik met een vergrootglas zoeken en mijn flow is (wederom zoals mijn oudste dochter zou zeggen) Weg! Gone! Loes!
Wonderbaarlijk wat je toch allemaal oppikt van je kinderen.
Maar om even terug te komen op dat nadenken van gisteren
Ik vind het heerlijk om te schrijven. En al breng ik maar een sprankje herkenning of een glimlach. Daar doe ik het voor. En voor mezelf natuurlijk, want schrijven werkt therapeutisch. Maar in welke vorm ik dat nou moet gieten? Want één persoonlijk blog af en toe in een webshop vind ik leuk en gezellig. Maar het moet natuurlijk geen eeuwigdurende klaagzang of filosofisch gewauwel worden (niet dat daar heel veel kans op is, maar je weet het niet he. Misschien krijg ik de smaak nog te pakken) want als het alleen maar over mij gaan dan zijn mijn klanten straks ook
Weg! Gone! Loes!
Daarom heb ik besloten om mijn oude blog, 3 Birds Design, weer op te pakken. En in een nieuw jasje te gooien. En er dan waarschijnlijk ook nog maar een shop aan vast te gooien, waarin ik me focus op upcycling en hergebruik. Gewoon. Omdat het kan, en omdat ik gisteren merkte dat jullie mijn gewauwel best wel gezellig vinden. Zeker in deze tijd dat alles shit is. Zie ik jullie daar?
Oke, ik ben er weer vandoor. Op zoek naar dat vergrootglas!
1 Comment on Een persoonlijk blog – deel 2